Είμαι κακός άνθρωπος επειδή δεν αγαπώ τη μητέρα μου;

Πως είναι να σε αγαπάνε;

Όταν κανείς φεύγει από το σπίτι στην ιδανική περίπτωση αποχωρίζεται ένα γνωστό περιβάλλον και αγαπημένους ανθρώπους. Συνήθως ένας νέος που πάει να μείνει για πρώτη φορά μόνος παίρνει μαζί του αγάπη και όλα όσα του έχουν μάθει μέχρι τότε.

Τι αποσκευές πήρα εγώ μαζί μου; Ανασφάλεια και αμφιβολίες για τον εαυτό μου. Ομολογουμένως όμως και λίγη ελπίδα.

Μένω πολύ μακριά από τους γονείς μου και για να είμαι ειλικρινείς νομίζω ότι είναι καλύτερα έτσι, γιατί δεν είχα την τύχη να έχω όμορφα παιδικά χρόνια.

Πάντα παρουσίαζα την παιδική μου ηλικία ως φυσιολογική

Μέχρι πριν μερικά χρόνια προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου ότι στην παιδική ηλικία των άλλων σίγουρα συνέβαιναν χειρότερα πράγματα. απ’ ότι στη δική μου. Θεωρούσα ότι δεν πέρασα και πολύ άσχημα. Ότι κακό μου είχε συμβεί το υποβίβαζα. Τώρα όμως συνειδητά δεν θέλω πλέον να δίνω άφεση και να ωραιοποιώ ότι άσχημο μου έχει συμβεί.

Η μητέρα μου είναι μία χολωμένη και αλκοολική γυναίκα, που παραμέλησε τον εαυτό της και τα παιδιά της. Για πολλά χρόνια όμως πίστευα ότι είναι μία πολύ δυνατή γυναίκα. Τώρα πλέον δεν μπορώ να βρω ελαφρυντικά και να την προστατεύω ενάντια στην κρίση μου, αν και πιστέψτε με το προσπάθησα πολύ.

Η μητέρα μου μας βασάνιζε ψυχολογικά

Τα χρόνια που ένα παιδί διαμορφώνει χαρακτήρα, η μητέρα μου υπέβαλε τα παιδιά της σε ψυχολογικά βασανιστήρια. Απουσίαζε επί μέρες και επέστρεφε σα να μη συνέβη τίποτα ή έπινε «κρυφά» στο σπίτι και μετά παραφερόταν. Συχνά συζητούσε  τόσο μεγαλόφωνα με τον εαυτό της στο διπλανό δωμάτιο που την ακούγαμε σε όλο το σπίτι. Πολύ τραυματικές ήταν και οι στιγμές που συνερχόταν από το μεθύσι και δε θυμόταν τι μας είχε κάνει την προηγούμενη μόλις μέρα. Ότι μας φώναζε, ότι κλοτσούσε το σκύλο, ότι εκσφενδόνισε εναντίον μας ένα τηγάνι με καυτό λάδι ή ότι μας έβριζε με τον χειρότερο τρόπο.

Είμαι κακός άνθρωπος επειδή δεν αγαπώ τη μητέρα μου; Ή επειδή κουβαλώ μέσα μου πολύ θυμό εναντίον της; Έχω το δικαίωμα να μισώ τη μητέρα μου;

Πρόσφατα η αδερφή μου, που εξακολουθεί να ζει στη γενέτειρα μας, ισχυρίστηκε ότι δεν είμαστε δυσλειτουργική οικογένεια. Ήθελα να φωνάξω και να της πω ότι ποτέ δεν υπήρξαμε κάτι διαφορετικό. Γιατί όσο δε συνειδητοποιούμε ότι η οικογένειά μας είχε και έχει μεγάλο πρόβλημα, τόσο κινδυνεύουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας με παρόμοιο ή και ίδιο τρόπο.

Δεν αγαπώ τη μητέρα μου!

Δεν την αγαπώ και το συνειδητοποίησα όταν η αδερφή μου προσπάθησε για μία ακόμη φορά να με διαφωτίσει ότι έχουμε μία μόνο μάνα και ότι μας κυοφόρησε όλους κάτω από την καρδιά της. Όμως δεν με άγγιξε. Δεν μου λείπει, δεν ανησυχώ γι’ αυτήν και δε νοσταλγώ να ακούσω τη φωνή της. Το αντίθετο μάλιστα αποφεύγω να της τηλεφωνήσω γιατί κάθε φορά φοβάμαι ότι μπορεί να είναι μεθυσμένη και εκτός ελέγχου. Αποτέλεσμα είναι να μιλάμε το πολύ δύο φορές το χρόνο.

Η επιρροή που έχει το παρελθόν στο παρόν μου φαίνεται ολοκάθαρα στα χέρια μου. Ανέκαθεν έτρωγα τα νύχια μου και το δέρμα γύρω από αυτά μέχρι να ματώσουν. Επίσης, με πιάνει πανικός όταν μυρίσω αλκοόλ και πρέπει να καταβάλω μεγάλη προσπάθεια για να το κρύψω. Συνήθως απλά αποχωρώ από την παρέα.

Θα μπορούσε τουλάχιστον να ζητήσει συγνώμη

Εύχομαι να μου μιλούσε. Θα ήθελα πολύ να την ακούσω να μου εξηγεί. Να μου ζητήσει απλά μία συγνώμη. Ή να μου ευχηθεί για τα γενέθλιά μου. Δεν το κάνει όμως. Ζει σε ένα δικό της κόσμο και σε μας τα παιδιά της δεν έμεινε άλλη επιλογή από το να συμβιβαστούμε με την κατάσταση.  Ούτε καν προσπαθώ να την προσεγγίσω γιατί είναι τόσο αποστασιοποιημένη, κουφή και χωρίς αισθήματα που πραγματικά αναρωτιέμαι αν έστω και για μία στιγμή αναρωτήθηκε ποτέ τι γίνεται μέσα μας. Προτιμώ όμως να μη το σκέφτομαι πριν πληγωθώ για μία ακόμη φορά.